Accept...To δις εξαμαρτείν

Οι Accept αποτέλεσαν ένα από τα δυναμικότερα heavy metal ονόματα της δεκαετίας του ’80. Υπερδυναμικός ήχος, καταπληκτικές κιθάρες, ταχύτητα, φοβεροί στίχοι-σλόγκαν και να μια μπάντα τούμπανο με τον γρυλίζοντα κοντόχοντρο Udo Dirkschneider στα φωνητικά να βγάζει τις δισκάρες την μία μετά την άλλη. (1982: Restless and Wild , 1983: Balls to the Wall , 1985: Metal Heart , 1986: Russian Roulette) Η μπάντα παρά την εξαιρετική της επιτυχία σε Ιαπωνία και Ευρώπη διαλύεται ουσιαστικά μετά το Russian Roulette εξαιτίας μουσικών διαφορών.

O Udo ήθελε η μπάντα να συνεχίσει στο γνωστό υπερδυναμικό heavy metal στυλ της, αλλά οι υπόλοιποι είχαν καβαλήσει το καλάμι και θέλανε να καταξιωθούν εμπορικά στις ΗΠΑ, να κινηθούν σε πιο mainstream hard rock ήχο που εκείνη την εποχή έκανε θράυση στο Αμέρικα: αποτέλεσμα ο «καθαρός» David Reece να αναλαμβάνει τα φωνητικά στο Eat The Heat του 1989. Καλό άλμπουμ αλλά όχι Accept…
Έτσι, η μπάντα διαλύει οριστικά το ’90 αφήνοντας εκατομμύρια φαν με την απορία…

Ο Udo συνέχισε την πορεία του με τους UDO (τι πρωτότυπο όνομα...) γρυλίζοντας και βγάζοντας κάποια εξαιρετικά (Mean Machine-1988, Faceless World-1990 και Timebomb-1991) και κάποια μέτρια έως και αδιάφορα σόλο άλμπουμ που θα μπορούσαν να είναι και η συνέχεια των Accept. Πλάι του και ο Stefan Kauffman, πρώην ντράμερ των Accept και εκ των βασικών συνθετών της μπάντας, που εδώ έπαιζε κιθάρα.

Ενδιάμεσα τα γράμματα και οι εκκλήσεις χιλιάδων φαν από όλο τον κόσμο έχουν ως αποτέλεσμα την επανένωση το 1992. Συνεχίζουν ως το ’96 με τρία μέτρια προς καλά άλμπουμ με τον Udo και πάλι στα φωνητικά, αλλά εμφανίζονται και πάλι οι μουσικές διαφωνίες και οι προτεραιότητες των μελών ήταν διαφορετικές. O Wolf Hoffman ας πούμε είχε πάει να ζήσει μόνιμα στην Ιαπωνία και έβγαζε δίσκους κλασσικής μουσικής ασχολούμενος με τη φωτογραφία!!

Τώρα όμως, 14 χρόνια μετά υπάρχει μια δεύτερη επανένωση που είχε εδώ και ένα χρόνο μπει στα σκαριά, καθαρά για τα φράγκα δεν το συζητάμε, αλλά κυρίως και πάνω απ’ όλα, χωρίς το σήμα κατατεθέν της μπάντας, την ιδιότυπη φωνή του κοντού τιτάνα Udo…
Η μπάντα θα βγάλει νέο άλμπουμ, θα λέγεται μάλλον Blood of the Nations και θα περιοδεύσει σαν την απατημένη σύζυγο, αφού ο άντρας της θα λείπει… Κι αυτό γιατί όταν λείπει ό Udo από τους Accept μιλάμε προφανώς για φαί χωρίς αλάτι… Ο Mark Tornillo (ποιος είν αυτός ο αψηλός? Έλα ντε…) θα αναλάβει τα φωνητικά, αλλά ακόμα και αν οι συνθέσεις κινηθούν σε υψηλό επίπεδο, ακόμα και αν ο Tornillo είναι παιχταράς, Accept χωρίς Udo δεν υπάρχουν, μιλάμε για υβριδικό.

Όσο κι αν εκτιμώ τόσο τον Peter Baltes, όσο και τον παίχταρο Wolf Hoffman δεν μπορώ να τους ακολουθήσω. Ούτως ή άλλως οι Accept δεν θα είχαν πολλά να προσφέρουν μουσικά εν έτη 2010: το ένα και μονοδικό όμως που θα όφειλαν να κάνουν ήταν να φέρουν εκείνη την παλιά συγκίνηση των 80ς με τον μοναδικό Udo στα φωνητικά ως το trademark τους. Και επίσης δεν θα είναι και ο Stefan Kauffman…

Προτιμούν όμως να κάνουν το ίδιο λάθος με το 1989 …