Συναυλίαι-Εντυπώσεις-Θυμησιές (1998-2009)

Λοιπόν, μιας και έχω λίγο χρόνο θα κάνω κι εγώ μια ανασκόπηση στις καλύτερες συναυλίες που θυμάμαι, αλλά δεν μπορώ να τις κατατάξω σε καλύτερες με προτεραιότητα.

Δεν θα αναφέρω προσωπικές λεπτομέρειες που έχουν πολύ χαβαλέ, αλλά θα προσπαθήσω απλά να θυμηθώ ότι μου έρχεται στο μυαλό.

Επίσης για μια 5ετία περίπου (1999-2004) λείπω τελείως από τα συναυλιακά δρώμενα της πρωτευούσης καθότι είμαι στον ευρωπαϊκό νότο για σπουδές.

Σίγουρα έχω ξεχάσει κόσμο και επίσης σίγουρα τα καλύτερα δεν τα έχουμε δει ακόμα.

Ξεκινώ…

Η πρώτη πραγματικά καταπληκτική συναυλία που έχω δει ήταν αυτή των Riot-Virgin Steele το 1998. Είχα πάει μόνο για τους Riot, οι οποίοι μας καλλήσανε τα μυαλά στον τοίχο και τινάξανε και τους Virgin Steele τους οποίους ποτέ δεν άκουγα, αλλά ήταν και αυτοί εξαιρετικοί.

Ο UDO το 2004 ήταν η πρώτη συναυλία που πήγαινα μόνος μου, χωρίς παρέα. Οι Accept και ο κοντός τότε δεν ήταν της μόδας, μόνο οι φανατικοί πήγαμε...και δεν το μετανοιώσαμε. Αν και γηραιός πλέον ο κλασσικομεταλάς κέρβερος τραγουδιστής των Accept, μας έκανε τα μυαλά κομπόστα παίζοντας μπροστά σε έναν «στρατό» Accept-άδων πάνω από 20 κομμάτια, τα μισά από τη σόλο καριέρα του και τα άλλα μισά από τα χρυσά χρόνια των Accept. Φοβερό πανηγύρι.

Riot το 2006, στριμωγμένοι σε μία απίστευτα μικρή σκηνή, με την μπάντα να βγαίνει μετά τις 1 (καθημερινή και την άλλη ημέρα δουλεύαμε), με μία κάστα λίγων υπερφανατικών να ζούμε τη συναυλία σαν να μην υπάρχει αύριο…Τέλος. Και κρίμα για την μεγαλύτερη μπάντα να παίζει σε τέτοιους χώρους. Πουτάνα ζωή!

Το Rockwave του 2004 ήταν καταπληκτικό για δύο λόγους:

-1^ον την σαρωτική εμφάνιση των Soulfly που από εκείνο το απόγευμα μπήκαν μια για πάντα στις αγαπημένες μας μπάντες (δες και παρακάτω), και

-την μεγαλειώδη εμφάνιση των Judas Priest ένα βράδυ αργότερα, με την απόδοση της μπάντας να επισκιάζει άμεσα τις όποιες συγκινήσεις.

Από το 2004 δεν έχω σταματήσει να πωρώνομαι βλέποντας τον Max Cavalera

-με τους Soulfly το 2006 στο Club-22 να διαλύει τα πάντα

-με τους Cavalera Conspirancy σε πολύ αίμα και άμμο κατάσταση ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα του 2008,

-και βέβαια το διπλό συναυλιακό χτύπημα που φυλάσσαμε για την πάρτη μας τον Μάρτιο του 2009, βλέποντάς τους Soulfly δύο σερί βράδια σε Αθήνα και Σαλόνικα.

Στο επόμενο τουρ θα τον ακολουθήσουμε και Σόφια-Βελιγράδι.

Μιας και ο λόγος για το 2004, πωρωθήκαμε άσχημα με τους Monster Magnet οι οποίοι δίνουν μια ισοπεδωτική συναυλία στο Ρόδον, με τον teenage idol Dave Wyndorf στα καλύτερά του να διαμορφώνει συνειδήσεις.

Το 2008 μας ξαναγκαυλώσανε, αλλά τα χρόνια είχαν περάσει, ουσίες έκοβαν βόλτες σε μυαλά και αίμα (όχι τα δικά μας) και τίποτα δεν ήταν το ίδιο.

Απωθημένο ετών οι Senser που είδαμε πρόσφατα, με λίγους και καλούς φανατικούς – τελικά αυτές είναι μακράν οι καλύτερες συναυλίες, εκεί οι αγαπημένες σου μπάντες τα δίνουν όλα ανθρώπινα, χωρίς φιοριτούρες και έχεις την αίσθηση ότι παίζουν για την πάρτη σου.

Τους Saxon τους έχω δει τρεις φορές live και η μία ήταν καλύτερη από την άλλη. Μπάντα φτιαγμένη από και για τα σανίδια, με ήχο ξουράφι, μέλη-στρατιώτες και την κωλόγρια Biff Byford να είναι η αιχμή του πιο κεφάτου συγκροτήματος που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.

Το σαγόνι στο πάτωμα μας έριξε ο Uli Jon Roth στα τέλη του 2005 (ή 2006) στο Club 22. Δεν έχω δει καλύτερο βιρτουόζο επί σκηνής, ενώ το προσεγμένο setlist του περιελάμβανε σχεδόν ολόκληρο το αριστουργηματικό Taken By Force.

Με τους θεούς των θεών Motorhead έχω ατυχήσει εις διπλούν καθότι την μία ήταν το φεστιβάλ μάπα και την άλλη ο Lemmy απλά καλός επειδή ήταν άρρωστος. Η τρίτη όμως θα είναι και φαρμακερή και τότε θα μπω στο τραίνο του Orgasmatron και δεν θα με ξαναδείτε ποτέ ξανά παρά μόνο μηχανοδηγό ενώ θα είστε δεμένοι στις ράγες…Μπου-ά-χαχα!!!

Και με τους Anthrax προβλήματα, την μία περίμεναν το μαλάκα διοργανωτή που την είχε κάνει για Βραζιλία στο αεροδρόμιο και την άλλη τα ποντίκια αξιωματικοί δεν μου έδωσαν την πολυπόθητη άδεια για να τους δω το καλοκαίρι του 2005 (και ήμουν σε μέρες απόλυσης…)

Ο Μανού Τσάο έκανε γήπεδο το Terravibe το καλοκαίρι του 2008 και μεις άλλο που δε θέλαμε να συμπεριφερθούμε ως φανατικοί, οι Def Leppard στο Καραϊσκάκη, πάλι το 2008 μας δικαίωσαν για τόσα χρόνια ξυδιών και αναμονής.

Ο Μπλάκι Λόλες είναι ανθυπαλίστροφος ετεροδημότης:

-το 2004 οι WASP παρά την συγκίνηση με την οποία τους υποδεχόμαστε στο Rockwave μας ξενερώνουν

-για να έρθουν διψασμένοι για εκδίκηση 5 μήνες μετά και να τεμαχίσουν αγνές παρθένες στο Gagarin πέρνοντας την μεγάλη ρεβάνς.

Πάλι στο Rockwave του 2004 είχαμε τρελαθεί από τη χαρά μας που βλέπαμε τους ανυπέρβλητους Queensryche να παίζουν ολόκληρο το μυθικό Operation Mindcrime.

Oι AC/DC με έκαναν για πρώτη φορά στη ζωή μου να αναρωτηθώ επιτέλους αυτό το κλισέ αν ονειρεύομαι ή αν είναι αλήθεια αυτό που μου συμβαίνει ειδικά από τη στιγμή που τους έβλεπα και από απόσταση αναπνοής.

Το κυριότερο όμως άνοιξαν τους ασκούς του αιόλου: αφού ήρθαν αυτοί θα έρθουν όλοι.

Τ0 2009 κάναμε τρια μεγάλα εγκλήματα, δεν πήγαμε Kreator, ΝΙΝ και Die Krupps και καλά οικονομικοί οι λόγοι και παπαριές μαρίτσα μου. Τώρα το Δεκέβρη, δεν πήγαμε πάλι για οικονομικούς λόγους στους Gogol Bordello (προτιμήσαμε να τα σκάσουμε στους Blue Oyster Cult), αλλά πήγαμε το καλοκαιράκι Fanfare Gioncarlia, “οnly for you, from Rumania” και γαμώ τις μπάντες.

Πιο παλιά δεν είχα πάει Satriani το ζώον και ακόμα χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, δεν κατάφερα πουέ να δω τον υπέρτατο άσο των κεφτέδων και της μελωδίας Jon Oliva και τους πάντα γαμηστερούς Savatage, στους Black Sabbath (Tony Martin ο καλύτερος τραγουδιστής και true σατανιστής , ο Ozzy και ο Dio τον παίρνουν – fake σατανιστές) ήμουν φαντάρος, ενώ ποτέ δεν είχα παρέα να δω τον θεο Harry “The Tyrant” Conklin των υπέρτατων Jag Panzer. Ο αληταράς-καπετάνιος Rock n’ Rolf των Running Wild δεν μας τίμησε ποτέ όλα αυτά τα χρόνια, αν και πάντα τον περιμέναμε με τον γάντζο στο χέρι.

ΔΕΝ θα πω τίποτα για τους Ministry τα έχουμε ξαναπεί. Είναι και θα παραμείνει το μεγαλύτερο ever απωθημένο.

Και για να ρίξω και λίγο θάψιμο:

-μακράν η χειρότερη συναυλία που έχω δει ποτέ ήταν Iron Maiden με το Βλάση «Blaze Bailey” Μπονάτσο στα φωνητικά, το 1998. Έκτοτε δεν ξαναπάτησα το πόδι μου σε συναυλία της βρετανικής πολυεθνικής,

-έτσι κι έτσι μου φάνηκαν οι Priest το 2008: ίσως να ήταν καλοί, εμένα όμως ο Καβαλέρα λίγο πριν μου είχε πάρει το κεφάλι. Είχαν πάντως γαμάτο setlist.

Το 2010 ετοιμάστε τους κώλους σας Fear Factory, Rammstein, Prodigy ευκολάκια λέμε για να μην αναφερθώ σε όσους θα δούμε χωρίς να τους περιμένουμε (ξέρετε τώρα, Static-X, Revolting Cocks, χαχα, μα τι λέω…)