2010:Noone else's gonna sing your song

Ποιες κυκλοφορίες μας έμειναν από το 2010? Η κεντρική επιτροπή του Viva Muchachos συνεδρίασε στα βουνά του Μεξικού και απεφάνθη...

Δεν πρόκειται για ανασκόπηση, αλλά για μια προσπάθεια για να κρατήσουμε σημειώσεις για το υπερσωτήριο και καθαρτικό 2010 που βγαίνει όπως μπήκε - με τρελό groove! To ζούπερ ντούπερ αφιέρωμα αφορά κάποια από τα ακούσματα μας, και ΔΕΝ είναι προσπάθεια καταγραφής του σωτήριου έτους της επιστροφής του Dave Wyndorf επί της γης.

Οι δίσκοι στην κάθε κατηγορία δεν αναφέρονται με σειρά προτεραιότητας. Ότι πήραμε πρέφα και ότι θυμόμαστε έχει ως εξής...

Οι Fear Factory επέστρεψαν στα τέλη του χειμώνα για να φέρουν την μηχανοκίνητη άνοιξη με το κλασσικό line up (πλην του Herrera στα drums) στο Mechanize: πιο μισεροί και οργισμένοι από ποτέ στον πιο βαρύ και ασήκωτο δίσκο της καριέρας τους . Το πολυαναμενόμενο comeback έφερε το Εργοστάσιο του Φόβου να δουλεύει σε φουλ ρυθμούς και το δίσκο άνετα στα καλύτερα της χρονιάς, και όχι μόνο. Εδώ το Powershifter.

Οι Silent Civilian απέδειξαν ότι δίκαια γίνεται θόρυβος γύρω από το ονομά τους όταν έσκασαν μύτη με το δεύτερο metalcore lp τους, Ghost Stories. Πιο σκοτεινοί από το ντεμπούτο τους αλλά και με περισσότερες επιρροές από κλασσικό heavy metal. Αν αποκτήσουν και περισσότερο προσωπικό ύφος θα γίνουν μεγάλη μπάντα. Εδώ το Atonement.

Οι Volbeat αποτέλεσαν μία από τις ελάχιστες καλές ειδήσεις του φθινοπώρου, κάνοντας όλον τον κόσμο να προσκυνήσει με το γαμηστερό Beyond Hell Above Heaven που κινείται στα ίδια μονοπάτια και στην ίδια εκπληκτική ποιότητα με τους 3 προηγούμενους δίσκους τους, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να είναι διαφορετικό. Οι Δανοί είναι από τις λίγες μπάντες που έχουν κάνει το 4/4... Ήταν η χρονιά τους. Εδώ άκουσε το Fallen.

Εξαιρετικοί και οι Kylesa που δεν φοβήθηκαν την κληρονομιά του περσινού Static Tensions και γύρισαν με το Spiral Shadow που είναι άνετα στα καλύτερα της χρονιάς. Μέσα στην τσίτα η μπάντα, τον Απρίλη τους βλέπαμε Ελλάδα για την προώθηση του Static... και πέντε μήνες μετά είχαν έτοιμο τον άξιο πολυσχιδή διάδοχο. Εδώ το ομώνυμο...

Οι μεγαλύτερες επιβεβαιώσεις γίνονται από ανθρώπους που αγαπάμε και στηρίζουμε. Ο αναστημένος Dave Wyndorf και η παρέα του χτύπησαν την πόρτα μας στα τέλη Οκτώβρη για να μας απογειώσουν με το Mastermind! Το Mastermind, πολυαναμενόμενο για τους φανατικούς των Monster Magnet, είναι δισκάρα, όλες οι μεγάλες και χαρακτηριστικές στιγμές της μπάντας είναι εδώ μέσα, υπάρχουν τουλάχιστον πέντε -ίσως και παραπάνω- κομμάτια που θα γίνουν κλασσικά. Ο Wyndorf επιστρέφει να κόψει λαιμούς και η δική μας ανάσταση είναι κοντά. Μεγάλο συν ότι γυρνούν μετά το απογοητευμένο και εσωστρεφές 4 Way Diablo που ήταν ότι πρέπει για τελείωμα καριέρας.

Το Mastermind διέψευσε όλα τα παπαγαλάκια που μίλαγαν για πτώση της απόδοσης και της έμπνευσης της μπάντας, ότι δεν είναι τυχαίο που κάθε επόμενος δίσκος τους βγαίνει από όλο και πιο μικρές εταιρίες, και μπλα μπλα μπλα... Χεστήκαμε κι η βάρκα γέρνει που είναι σε μικρή εταιρία και δεν έχουν το παλιό "status". Επιπλέον οι περισσότερες κριτικές ήταν πολύ κολλημένες στο -προ του Monolithic Baby- παρελθόν... Και κάτι ακόμα -η καρδιά του προβλήματος: δεν μπορεί ο Dave να είναι πουτανιάρης 50 χρόνια και για την πάρτη σας επειδή είστε εσείς και με τα δυο πόδια στην κάσα.Μην πολυσκοτίζεστε όμως! Η μπάντα το λέει άλλωστε "noone else is gonna sing your song".

Ο Al Jourgensen και οι φίλοι του στους υπερτρισμέγιστους Revolting Cocks συνέχιζαν να δικαιολογούν το όνομα της μπάντας τους και να μπαινοβγαίνουν μεθυσμένοι στο Mexico. Αποτέλεσμα ήταν το γεμάτο αλκοόλ, χύμα καταστάσεις και απίστευτες μουσικές με άθλιους και πονηρούς στίχους Got Cock? Θεοί! Εδώ το τιτάνιο Filthy Senoritas.

Για τους πολύ φανατικούς των Ministry, και ενώ όλη τη χρονιά περιμέναμε την ταινία, ο Al φρόντισε να μας ξεπαστρέψει με το παντελώς άρρωστο Mixxxes of the Mole (μιξαρισμένο όλο του Houses Of The Mole) και το προορισμένο για την χριστουγεννιάτικη αγορά των ΗΠΑ Every Day Is Halloween-The Anthology, που έχει μέσα ενδιαφέρουσες διασκευές, με πιο σημαντικό τον βιασμό που επιφυλάσσουν στο Rehab της Amy Winehouse.

Στο δεύτερο μισό του 2010 οι τρελοί Νορβηγοί Klevertak προκάλεσαν σοκ και δέος με ένα φοβερό black n' roll(?) ντεμπούτο... Οι στίχοι στα νορβηγικά, ο τραγουδιστής ούτως ή άλλως δεν καταλαβαίνεις τι λέει, αλλά μιλάμε για εκπληκτικό ήχο...Τσίτα όλα-της πουτάνας!! Εδώ το Mjod.

Καραgroovaτοι κατέβηκαν σε άλλη μια πορεία οι Βρετανοί Panic Cell που ενθουσίασαν -τον γραφόντα τουλάχιστον- με το Fire It Up. Οι αναρχοκομμουνιστικές ανησυχίες της μπάντας εγγυώνται ότι η μουσική βιομηχανία δεν θα ασχοληθεί ποτέ μαζί τους, αλλά η θεματολογία και το groove heavy τους και τους ενθουσιάζουν ήδη τους φίλους των One Minute Silence, των Senser αλλά και των Machine Head ή των Disturbed κ.α. Εδώ το Unbroken.

Πρέπει να είμαι από τους λίγους εν Ελλάδι που γουστάρει Godsmack οι οποίοι άρεσαν στο The Oracle. Μεταξύ μας, οι Godsmack δεν θα γίνουν ποτέ πολύ μεγάλη μπάντα αν δεν βάλουν και προσωπικά στοιχεία στον καρα-Metallica ήχο τους. Μέχρι τότε πάντως, αυτό δεν τους εμποδίζει να μας δίνουν πολύ καλές στιγμές και το Oracle ήταν μία τέτοια. Εδώ το δακρύβρεχτο Good Day To Die.

Οι βετεράνοι πια Pro Pain μετά από μια 20ετία στο κουρμπέτι, διδάσκουν στο Absolute Power πως να παίζεις ένα είδος που παίζουν χιλιάδες μπάντες στον πλανήτη χωρίς να είσαι κουραστικός. Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράμα στον καιρό μας και οι Νεουορκέζοι το έχουν πετύχει. Εύγε! Εδώ το Unrestrained.

Σπουδαίο, σκεπτόμενο, βαθύτατα απογοητευμένο και σε ελάχιστη σχέση με τον ήχο του παρελθόντος το Imperfect Harmonies του Serj Tankian. Η ποιότητά του δίσκου, του δίνει την ευκαιρία να αποδειχτεί σε βάθος χρόνου η μεγαλύτερη κυκλοφορία του 2010. (Μεταξύ μας πάντως, επειδή δεν είμαι ούτε σπουδαίος, ούτε σκεπτόμενος παρά μόνο βαθύτατα απογοητευμένος, θα ήθελα ο Serj να ξαναγυρίσει στα σκληρά...) Εδώ το Left Of Center.

Οι High On Fire γύρισαν με το εξαιρετικό Snakes For The Divine. Φοβερός ήχος και εκπληκτικές κιθάρες. Στο εξώφυλλο η Lilith η γυναίκα του Αδάμ. Την Εύα; Την ξεχάσαμε ήδη. Εδώ το ομώνυμο.

Σε πολύ κατάσταση συνεχίζουν οι Combichrist με το Making Monsters. Όσο πάει ο καιρός αγριεύουν και να φέρνουν στο μυαλό τους δασκάλους όλων...

Όταν προέρχεσαι απο τη Sanannah της Georgia και κάνεις παρέα με τους Baroness και τους Kylesa οι πιθανότητες να βγάλεις αδιάφορο δίσκο είναι πολύ μικρές. Όχι μόνο αυτό αλλά οι Black Tusk, με το τρίτο και καλύτερο album τους, το Taste the Sin, εντυπωσίασαν για τα καλά με το heavy punk sludge ύφος τους. To εξώφυλλο του John Dyer Baizley και πάλι δίνει ρέστα. Οι προσδοκίες για το μέλλον είναι πλέον μεγαλύτερες. Εδώ το Red Eyes, Blue Skies.
Μια μεγάλη επιστροφή απο μια μεγάλη μπάντα. Οι Deftones παρά τις γνωστές ατυχίες και τις συνεχείς αλλαγές σχεδίων, επαναπροσδιόρισαν τη θέση τους στο μουσικό γίγνεσθαι γράφοντας τον καλύτερο τους δίσκο απο το White Pony. Με το Diamond Eyes η μπάντα βούλωσε αρκετά στόματα που βιάστηκαν να τους ξεγράψουν και απέδειξε πως δεν είναι το αγαπημένο soundtrack γαι ερωτοχτυπένους μεταλλοροκάδες. Οι τύποι παίρνουν χαλαρά μία απο τις πρώτες θέσεις στη λίστα με τα απωθημένα live εντός των συνόρων. Εδώ το αιματοβαμμένο You've Seen The Butcher.

Όταν είσαι ο Lemmy και τις κλανιές σου να ηχογραφήσεις πάλι στα καλύτερα στου έτους θα μπείς. Είναι κατι μοναδικό αυτό που έχει καταφέρει ο τύπος, να κυκλοφορεί συνέχεια δίσκους που όχι μόνο δεν κουράζουν με το ίδιο ύφος αλλά να περνάς πάντα όλο και καλύτερα . Κάτι που δεν θα καταφέρουν ποτέ μπάντες όπως οι Iron Maiden και όχι μόνο, που κυκλοφόρησαν δίσκο φέτος. Με το The World Is Yours οι Motorhead κρατούν για τα καλά τη σημαία ψηλά. Εδώ το Get Back In Line.

Οι The Sword με την τρίτη τους πράξη, το Warp Riders, απέδειξαν οτι βρίσκονται στην πιο ώριμη φάση τους. Concept θεματολογία, 70s feeling, sci-fi αισθητική, πάντα ολίγη stoner και με τραγούδια που πατούν στο παρελθόν και στο τώρα με αρκετή επιτυχία. Εν τέλει κλασσικός ήχος μέσα απο το δικό τους πρίσμα και όχι μία απο τα ίδια. Εδώ το Arrows In The Dark.

ΧΜΜ...
Οι Drowning Pool, δεν ενθουσίασαν με το πολύ εμπορικό ομώνυμο τέταρτο δίσκο τους. Έχει βέβαια κάποιες στιγμές ενθουσιασμού - να τα λέμε αυτά- αλλά υπολείπεται ειδικά σε σχέση με τα παλιά καλούδια τους. Οι DP ήταν από τις λίγες μπάντες της δεκαετίας που είχαν δικό τους ήχο και όλα τα φόντα να πάνε μπροστά, αλλά τώρα θυμίζουν ξεπεσμένη γκόμενα. Σόρρυ παιδιά, επειδή σας γουστάρω σας τα λέω. Όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα, η μπάντα άρχισε μόλις τώρα να γίνεται γνωστή, τώρα που θυμίζει γέρικο άλογο... Εδώ ένα κομμάτι για ζόρικα party.

Λίγο μου φάνηκε το Asylum των Disturbed σε σχέση με τον προκάτοχο Indestructible. Θα του ξαναδώσω ευκαιρία στο μέλλον όμως.

Οι Pendulum στο Immersion δεν ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν. Από σούπερ electro χιτάκια μέχρι industrial και heavy metal υπάρχει εδώ μέσα. Πολλά διαφορετικά πράματα σε ένα. Ακόμα κι έτσι είχαν φοβερές στιγμές. Εδώ το σούπερ χιτάκι Watercolour και εδώ το γαμηστερό heavy Self Vs Self με την βοήθεια από τους In Flames.

Μου άρεσε το Miracle των Nonpoint, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θα το ακούω και για καιρό.

Για αρκετούς ο δίσκος της χρονιάς ήρθε απο τους The Dillinger Escape Plan, με το Option Paralysis. Μια μπάντα για να μισείς ή να λατρεύεις, τα δικά μου αισθήματα βρίσκονται κάπου στη μέση. Ενδιαφέρουσα βέβαια είναι πάντα η συζήτηση για το πόσα χρήματα ξοδεύουν στη κόκα!

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ?
Δύο ήταν οι απογοητεύσεις της χρονιάς, αλλά έκαναν για δέκα!
Ο Rob Zombie απογοήτευσε στο Hellibility Deluxe no.2, γυρνώντας στο σε ένα αρκετά κλασσικό και μάλλον αδιάφορο χαρντ ροκ ήχο και αφήνοντάς μας με τις θυμισές και τα super spooky groove του πρόσφατου παρελθόντος του-μας. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι ο Rob Zombie που ξέραμε και θέλαμε... Η κ.ε. του Viva Muchachos ζητά από τον Rob επιστροφή στις σκληρές κιθάρες τα ξεσηκωτικά groove, τους στίχους-συνθήματα, το αίμα, τα πόδια-πολυβόλα, τα υπεραπίστευτα γρήγορα αυτοκίνητα και τους δολοφόνους που είναι έτοιμοι να στην ανάψουν ανά πάσα στιγμή. Στον Superbeasto, τις υπερβολές σε όλα και πάνω απ' όλα στο groooooove!!!! Στην επανέκδοση του Οκτώβρη, σαν να μας άκουσε και έβαλε μέσα τρία-τέσσερα πολύ πιο groovάτα κομμάτια που προσπάθησαν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις.Εδώ το Everything Is Boring από την επανέκδοση.

Μέτριοι με ελάχιστες καλές στιγμές ήταν και οι Soulfly στο Omen, και ο Max Cavalera θα πρέπει να αρχίσει να το σκέφτεται: μεγάλε, μήπως δεν είναι καλά κάθε χρονιά και δίσκο? Αν ακούσεις Soulfly πρώτη φορά φυσικά και θα κατατάξεις το Omen ως δισκάρα. Όχι όμως και αν είσαι οπαδός τους. Εδώ το Rise of the Fallen.

...

Πολλές επίσης μπάντες δεν μου άρεσαν αλλά δεν θα γράψω σχετικά, δεν ενδιαφέρει κιόλας... Ενδιαφέρον παρουσιάζει όμως άλλη μια περίπτωση μπάντας καθοδηγούμενης από τα μίντια: καθόλου δεν συμμερίζομαι τον τελείως φτιαχτό ενθουσιασμό για τους μετριότατους Avenged Sevenfold. Σόρρυ, αλλά αν βρήκατε κάτι ενδιαφέρον να μου το πείτε και μένα να καταλάβω.

Τέλος ένα σχόλιο για την κατηφόρα που έχουμε πάρει ως ανθρωπότητα: Αίσχος όνειδος και ντροπή για τους Accept που συνεχίζουν χωρίς τον Udo. Είναι σαν να συνεχίζει η Γερμανία χωρίς το Βερολίνο, σαν party χωρίς Jagermeister, σαν την δεκαετία του 2000 χωρίς τους Machine Head, σαν Ρωσία χωρίς βότκα, σαν μνημόνιο χωρίς Γιωργάκη... Τέλος!