Εγχειρίδιο αντιμετώπισης καύσωνα και καϊλας μέσα στην κωλοπόλη

'Οπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις, να διαβάσεις, να μιλήσεις, όλοι γκρίνα, κλαψομουνίαση, καϊλα.
Ναι είναι ζόρικα τα πράματα, πολύ, και θα ζορίσουν ακόμα περισσότερο.
Το 2012 μπορεί στην Ελλάδα να τον πίνουμε γενικώς και αορίστως, αλλά μουσικά πάει για σούπερ χρονιά.

Μία μετά την άλλη σκάνε οι δισκάρες και ο ενθουσιασμός δεν είναι στιγμιαίος, μιλάμε ήδη για αλμπουμάρες που έρχονται να γίνουν όλες το soundtrack μίας πραγματικά κακής και καταπιεσμένης εποχής

Τέσσερα σούπερ ονόματα έχουν ήδη κατεβάσει σημεία αναφοράς.

Ο Al και οι Ministry επέστρεψαν με το ανισομερές Relapse. Στα πρώτα τρία κομμάτια του δίσκου δείχνει ότι αυτό το υπεργαμάτο industrial-thrash που έχτισε με τα τελευταία τους LP, μπορούν να το κάνουν μόνο αυτοί. Κανείς άλλος δεν μπορεί να βγάλει ήχο με τέτοια ένταση και οξύτητα όπως ο Al-τέλος!. Στη συνέχεια θέλει να ικανοποιήσει και κάποιους (πολλούς) που γουστάρουν πιο παλιές εποχές της μπάντας. Προς το τέλος του δίσκου υπάρχουν fillers, αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να είμαστε σε όλα τέλοιοι. Νταξ, το Relapse δεν θα μείνει ποτέ μέσα στους καλύτερους δίσκους των Ministry, αλλά ότι και να κάνουν θα γουστάρουμε γιατί είμαστε τελείως χουλιγκάνια με την πάρτη τους.

Εδώ το Freefall.

Οι Fear Factory επέστρεψαν μετά από δύο χρόνια με το Industrialist, με έναν ήχο –που όπως και ο τίτλος υποδηλώνει- πιο κοντά στο industrial παρά στο περισσότερο deathίζον thrash του Mechanize. Οι FF συνεχίζουν να εξελίσσονται, κανένας δίσκος τους δεν είναι ίδιος με τον άλλο, όλοι έχουν κάτι να πουν.

A, μάιστα, εδώ ένα official preview του νέου LP. 

Οι Kreator βάρεσαν κατακέφαλο σε όλους μας με το τρομερό και φοβερό Phantom Antichrist. Νομίζω ότι μαζί με τους Testament είναι οι μόνοι από τους παλιούς που προσφέρουν ακόμα μεγάλες καινούριες στιγμές. Ο ήχος είναι τρομερός, και οι συνθέσεις, νταξ, απλά Kreator. Και νομίζω ότι το lp αυτό θα ικανοποιήσει τόσο τους αμετανόητους παλιούς φανατικούς, όσο και αυτούς που γουστάρουν την δεύτερη περίοδο της μπάντας. Ίσως να είναι οργισμένοι με τη φορολογική δήλωση του 2012, δεν ξέρω που βρίσκουν τέτοια έμπνευση μετά από τόσα χρόνια.

Εδώ το Your Heaven, My Hell.

Όσο για τους Τestament, δεν έχω ακούσει ακόμα το Dark Roots of Earth, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα γαμάει. Γιατί είναι η πιο μοντέρνα και μέσα στο νέο ήχο παλιά μεγάλη τεράστια thrash μπαντα.

Εδώ ας πούμε είναι απλώς καλοί...

 

Οι Gojira τα γάμησαν όλα με το L'Εnfant Sauvage. Ένας καταπληκτικός, δύσκολος -όπως όλοι οι Gojira- δίσκος, που έχω την εντύπωση πως μ’ αρέσει περισσότερο από όλες τις δουλειές τους μέχρι τώρα. Αν μιλάγαμε για την μεγαλύτερη δυάδα στο metal ήχο αυτή τη στιγμή, οι Γάλλοι είναι μάλλον μέσα μαζί (βεβαίως) με τους Machine Head.

Eδώ το Pain Is A Master.

Και τώρα που το είπα δεν μπορώ να θυμηθώ τόσο μεγάλη –σε παγκόσμιο επίπεδο πια- μπάντα από τη Γαλλία (γαλλική Χώρα των Βάσκων για την ακρίβεια) σε κανένα παρακλάδι του ροκ ή του μέταλ.

Κοινό σημείο όλων των δίσκων? Η κωλοεποχή που ζούμε, η εξάρτησή μας από τις καταναλωτικές συνήθειες, η απάθεια, οι πολιτικοί και οι τράπεζες, τα συμφέροντα, η βόλεψή μας, όλα ανάκατα. Όλοι μιλούν για τη New World Order του θείου Al. Το μέταλ ξανακατέβηκε στο δρόμο εδώ και χρόνια και όποιος δεν το πήρε χαμπάρι, κακό του κεφαλιού του...

Πέραν των πολύ μεγάλων brand name όμως, ήρθε το νέο διπλό –όπως συνηθίζουν- χτύπημα από τους Baroness. Μετά το Red (2007) και Blue (2009) φέτο είναι η ώρα των Green και Yellow, στο οποίο οι ταχύτητες είναι πεσμένες, οι μελωδίες έχουν περισσότερο χώρο, το ύφος είναι πιο σκεπτόμενο (βρίσκεται ακόμα προς αξιολόγηση από την Κ.Ε. του VivaMuchachos).

Ο Αργύρης και οι Nightstalker θα μας καλύψουν το φθινόπωρο, και ακούστε εδώ γιατί (μας) φανταζόμαστε να ουρλιάζουμε σαν καμμένα Underdogs που είμαστε "Dead Rock Commandos με τα χέρια στον αέρα σε κάποιο κλειστό κλαμπάκι της Αθήνας φουλ στον καπνό και το οινόπνευμα, κάποια από τα κρύα βράδια του χειμώνα.

Συμπαθητικό είναι το Amaryllis των Shinedown, ακόμα καλύτερο όμως το Eulogy for the Damned των φίλων μας Orange Goblin. Oι High On Fire συνέχισαν ψηλά με το De Vermis Mysteriis.

Αυτά θυμάμαι για πρώτη δόση και αναφέροντας πράγματα από το ...σκληρό πυρήνα του Viva Muchachos.

Αυτά.

Hasta Luego!

ΥΓ: Ο κίνδυνος από τις συνεχόμενες κυκλοφορίες είναι μόνο να μην δίνεις βάση και περισσότερη προσοχή σε άλμπουμ που αξίζουν, προκειμένου να πας στα ...επόμενα. Στο τέλος δεν σου μένει τίποτα έτσι, παρά μόνο σκόρπια κομμάτια.