Οι Turbowolf είναι μια μπάντα από το Bristol που δεν έχει βγάλει καν ένα ολοκληρωμένο album. Κάτι τέτοιο ετοιμάζεται να κάνει μέσα στο φθινόπωρο απ' ότι μας λέει και η εταιρία τους. Που κι αυτή όμως δεν πρέπει να είναι και τόσο σίγουρη, αφού φαίνεται να τα ξύνουν, για τα καλά, τ' αρχίδια τους στη μπάντα.
Μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη περίμενε τους σοβαροφανείς πανήσυχους νοικοκυραίους γείτονές μου σήμερα. Μια μέρα άδεια είναι πάντα μια καλή ευκαιρία να τους βουλώσουμε τα αυτιά. Γλυκοί γεμάτοι αγάπη ήχοι άρχισαν άξαφνα να ξεπηδούν από παντού...
Όπως το γαμάτο Jack Of Diamonds των Sonic Syndicate με -όσο πιο ποζέρικο (βλ. βίντεο για 15χρονα λευκά αμερικανάκια) clip γίνεται:
Το κλασσικό πια Self vs Self - η συνάντηση των Pendulum με τους In Flames:
Και... ένα από τα καινούρια In Flames - εδώ πια η γειτονιά περίμενε ουρά για τα συγχαρίκια:
Με κομμένη την ανάσα αναμένεται το καινούριο Machine Head.
To Locust που βγήκε στην πιάτσα θυμίζει ένα πρώιμο Blackening αν και οι ίδιοι λένε ότι δεν θένε να πάνε προς τα κει, αντιφάσκοντας όμως, με τον Flynn, που μεταξύ σοβαρού και αστείου κάπου δήλωσε ότι "δυσκολευόμαστε να βγάλουμε σύνθεση κάτω από έξι λεπτά"... Αν είναι τα εξάλεπτά και τα δεκάλεπτά σας να είναι όπως στο Blackening, no problema! Και σας το λέει αυτί που πάνω από 4 λεπτά κομμάτι σπάνια τ' αντέχει.
Δεν έχω να πω τίποτα, η μεγαλύτερη μπάντα των τελευταίων 20 χρόνων θα βρει τρόπο να μας γκαβλώσει και πάλι, κ το Locust δείχνει ακριβώς αυτό!!!
Προς το παρόν ένα βαρύτατο μηχανικό κεφάλι με ένα απωθεωτικο ρεφραίν
Οι αγωνίες μας έγιναν μεγαλύτερες, και η αποφασιστικότητά μας επίσης.
Ο θυμός μας επίσης - δικός σας, επίσης, για πάντα! Once n' forevermore!
(Όταν είδες το τέλος για πρώτη φορά...)
Όπως γράψανε και κάπου:
The pain u feel is nothing more,
than the love u have to win this war.
Οι Machine Head πρέπει να κάνουν ένα άθλο: είναι μπροστά στην κρίσιμη καμπή στην οποία έχουν βρεθεί πολλές μεγάλες μπάντες στο παρελθόν. Πως θα σταθούν στο ύψος των δύο προηγούμενων δουλειών τους; Αν το κάνουν σε ικανοποιητικό ποσοστό θα μιλάμε δεδομένα για το δίσκο της χρονιάς (και βάλε!)
Τα μικροαστικά σας κατάλοιπα πάντα θα μείνουν εδώ,
κ την ημέρα που θα μας θυμηθείτε
θα 'ναι πια πολύ αργά
Επ' ευκαιρίας της εμφάνισης του μέγα Ψαραντώνη ας αναρτήσουμε κάποια αγαπημένα παρόμοια.
Ο συνδυασμός χιούμορ και τραγικότητας αποτελεί την κορύφωση της τέχνης και της ζωής. Ο γίγας της Κρήτης Κώστας Μουντάκης στους Μερακλήδες του παραθέτει μια άποψη ζωής κυκλοθυμική, εύθυμη, εφιαλτική μα πάνω απ' όλα στεντόρεια κι αντρίκεια.Πρόκειται βέβαια για ένα ιδιοφυές κομμάτι, τέτοιας σπανιότητας που σπάνια συναντάται. Η λεπτή διάκριση αστειότητας και απειλής στο τέλος του κομματιού έρχεται σε μοιραία σύγκρουση:
Οι μερακλήδες τόχουνε
και ξέρουν πως γλεντούνε
ξέρουνε πως πεθαίνουνε
μα ξέρουνε και να ζούνε
Για αυτό στόν ίδιο το Θεο
παράκληση θα κάμω
μην τση πειράζει όσους γλεντούν
στόν κόσμο τον απάνω
Θε μου πανάγαθε Θεέ
κοίταξε νά'βρεις τρόπους
να παίρνεις τση παράουρους
και τση κακούς αθρώπους
Ξεδιάλεγε τζη τσ'άχρηστους και τση ψευτονταήδες
να αφήσεις μόνο εις τη ζωή αθρώπους μερακλήδες
που ξέρουνε και τραγουδούν και παίζουν και χορεύουν
που αγαπάν και χαίρονται ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΕ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΥΝ!
Να ξαναρχίσει μια ζωη γεμάτη καλοσύνη
αγάπη και καλή καρδιά στόν κόσμο να πομείνει κάνε το Θε μου τουτονά,μην επαναστατήσω κι'όλους τση μερακλήδες μου,θα τση μονοπαντήσω ν'αρχίξω γλέντι και χαρά κι'όπου το βγάλει η βράση
Αν πιστεύετε ότι μόνο στην Λατινική Αμερική γίνονται όσα γίνονται και πιστεύονται, ακούστε το παρακάτω ριζίτικο στο θεό Ήλιο, από τον έναν, το Νίκο Ξυλούρη:
Σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράκι κάθεταί καθεταί καθεται ν' αετος βρεγμένος χιονισμένος ο καημένος και παρακαλεί και παρακαλεί και παρακαλεί τον ήλιο ν' ανατείλει ν' ανατείλει Ηλιε ανάτειλε, ήλιε λάμψε και δώ λαμψε και δωσ' μου για να λιώσουνε για να λιώσουνε για να λιώσουνε τα χιόνια απτα φτερά μου τα φτερά μου και τα κρούσταλλα απο τα ακράνυχά μου.
Αν βγήκατε από το λαβύρινθο, ακούστε μια επεισοδιακή σούστα όπως της αρμόζει να είναι πάντοτε, από τον Ψαραντώνη και ελάτε μετά να αναρωτηθείτε γιάντα γελάτε και γιάντα κλαίτε στο Μαλεβιζιώτη:
Θα επανέλθω. Και θα ξαναπώ.
Κάνε το Θε μου τουτονά,μην επαναστατήσω κι'όλους τση μερακλήδες μου,θα τση μονοπαντήσω ν'αρχίξω γλέντι και χαρά κι'όπου το βγάλει η βράση Η ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΞΕΙ Ο ΝΤΟΥΝΙΑΣ Η ΠΟΥ ΘΑ ΣΟ'ΧΑΛΑΣΕΙ.
ΥΓ: Επ' ευκαιρίας πάλι αφιερώνω τα άνω σε όλους όσους δεν υποχωρούσαν στις 15,28 κ 29 Ιουνίου απέναντι στο χιτλερικό καθεστώς της καταστολής που χτίσανε οι γραβάτες του ΔΝΤ και οι εδώ φίλοι τους, παρά τον καταιγισμό δακρυγόνων και τα ασφυξιογόνα από τους φασίστες και τα υποχείρια αρκουδομαγκάκια τους. 'Οσο η λύρα παίζει θα μαστε πάντα εκεί - εσείς όμως όχι. Η δύναμη είναι μαζί μας φασίστες, όχι δική σας. Θα σας γράφουμε στα βιβλία ιστορίας μιας καλύτερης χώρας - αυτό να θυμάστε πίσω από τα κελία που θα βρεθείτε. Και μάλιστα συντομότερα απ' ότι νομίζετε. Και αν γουστάρετε αλλιώς, ας ντυθούμε με τον ίδιο εξοπλισμό.
ΥΓ 2: Nαι, δεν έβαλα Σκορδαλό. Να καώ..!
ΥΓ 3: Και κάτι που έγινε πρόσφατη επιτυχία για το θεό Ήλιο από το Βασίλη Σκουλά:
