Faith...no more! Schizophrenic...forever!

Πήραμε των οματιών μας και μεις οι προλετάριοι μη χέσω και κατεβήκαμε στο τάε-κβον-ντο-τσιν-τσουν στο Φάληρο με σκοπό να μας ρίξει καρατιές ο Mike Patton και να γουστάρουμε και τις άλλες μπάντες. Ακολουθούν κάποιες σκέψεις αχταρμάς, οι πιο γρήγορες που ήρθαν στο μυαλό-κομπόστα...

(Σημείωση και μοναδική γκρίνια της βραδιάς: ήταν άλλο ένα φεστιβάλ με άπειρους βλάκες που πήγαν όχι για να ακούσουν μουσικές να γουστάρουν αλλά να "κρίνουν" με ύφος χιλίων καρδιναλίων, τον ήχο, τον χώρο, τι είπαν και τι δεν είπαν οι μπάντες στον κόσμο, κτλ... Ερωτώ: Δεν θα πεθάνουνε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη??!!??? )

Οι Zebra Tracks ήταν αρκετά καλοί (εννοείται γάμησαν στο Dusan…Dusan…Dusan Bayevic τι να λέμε τώρα), αλλά οι Σέρβοι Obojeni Program δεν υποφέρονταν, βασικά ο τραγουδιστής τους ρε παιδί μου σου ζούλαγε τα νεύρα…

Οι Bad Religion ήταν εξαιρετικοί! Ενθουσίασαν τους φανατικούς τους και έκαναν και μας που δεν έχουμε επαφή με το άθλημα να γουστάρουμε. Αν και ο ήχος τους ήταν καλύτερος θα μιλάγαμε για αψεγάδιαστη εμφάνιση. Ο τραγουδιστής είναι γαμώ τα άτομα και η φωνή του παρά τον μέτριο ήχο ήταν εξαιρετική.

Ανατρίχιασα σκεφτόμενος τι θα γινόταν σε ένα line-up μαζί με Pennywise και Dropkick Murphys (σίγουρα ακούγαν μικροί BR) και Bad Religion μαζί…

Γενικώς οι BR, 15 χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση, και συμπληρώνοντας 30 χρόνια στο κουρμπέτι, δεν είναι άλλο ένα punk συγκρότημα. Είναι ΤΟ punk συγκρότημα… Και μελωδίες μέσα, και συγκίνηση και συνειδητοποίηση, όχι βαράμε ότι βρούμε μπροστά μας για να πουλήσουμε τσάμπα και εύκολη επανάσταση…

Με λίγα λόγια για να νοήσετε τι κατάφεραν, νομίζω ότι όσοι δεν ήταν οπαδοί τους μάλλον έγιναν, έστω και αν πολύς κόσμος που ακούει BR δεν ακούει Faith No More και το αντίστροφο.
Εμείς, εδώ και καιρό οπαδοί –όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω- γουστάραμε αβέρτα πάντως.

Οι FNM μπήκαν κουστουμαρισμένοι, τα φώτα και τα βλέμματα συγκεντρώθηκαν όπως αναμένονταν άλλωστε στον τραγουδιστή Mike Patton και όσοι τον βλέπαμε πρώτη φορά, νοιώσαμε την Αποκάλυψη. Προσωπικά από τις πρώτες νότες του From Out of Nowhere βρέθηκα στον ουρανό, η απόδοση της μπάντας φάνηκε αμέσως ότι θα είναι (και ήταν καθόλο το live) εξαιρετική και ο Mike άρχισε να επιδεικνύει την άξια ζουρλομανδύα περσόνα του σε κάθε του κίνηση.

Θυμήθηκα τότε που ήμασταν μικροί (σ.σ. όχι ότι τώρα μεγαλώσαμε δλδ) που πρωτοακούσαμε Faith No More και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι έχουν ΕΝΑΝ και όχι δυο ή τρεις τραγουδιστές. Ε, ότι άκουγες μέχρι τώρα στο στούντιο ισχύει και στα live.

Ο Patton δεν είναι απλά ένας εκπληκτικός frontman, είναι πραγματικός superstar.

Από οργισμένος διάολος μετατρέπεται σε άγγελο του φωτός και πάλι πίσω, από brutal φωνητικά φτάνει να τραγουδάει σαν σοπράνο, παίζει με το μικρόφωνο όσο κανείς, ενώ η σκηνική του παρουσία τουλάχιστον σε απογειώνει… Εκεί που χτυπιέται σαν να μην υπάρχει αύριο, σε δευτερόλεπτα γίνεται πρωταγωνιστής της όπερας και πάλι πίσω…

Αυτό που είναι εκπληκτικό με τον Patton είναι ότι αυτές οι πολυσχιδείς φωνητικές του ικανότητες ταιριάζουν γάντι με αυτά που κάνει στην σκηνή. Το άτομο είναι ψυχοπαθής - ο σημαντικότερος που έχουμε δει από κοντά… Μιλάμε για περσόνα-Rollercoaster. Όπως ακριβώς και τα κομμάτια της τεράστιας μπάντας του.

Όντας πάρα πολύ κοντά στη σκηνή, ο ήχος μου φάνηκε καλός και το λέω αυτό γιατί στο κλειστό του τάε-κβον-ντο, όσο απομακρυνόσουν από την σκηνή τόσο επιδεινώνονταν η ποιότητα του ήχου…

Δεν κοιτάω ποτέ τα play-list των συγκροτημάτων που πρόκειται να δω (για να υπάρχει και το στοιχείο της έκπληξης ρε αδερφέ) και δεν με ενδιαφέρει ότι παρέλειψαν κάποια κομμάτια που θα ήθελα να ακούσω. Παλιά μπορεί να διαμαρτυρόμουν, αλλά τώρα στ’ αρχίδια μου. Στην τελική αν η μπάντα δεν γουστάρει να παίξει το τάδε ή το δείνα κομμάτι, εμένα τι λόγος μου πέφτει..? Ε?

Εννοείται βέβαια ότι εκτός από δικά τους κομμάτια, οι FNM τζαμάρανε και με κομμάτια από Lady Gaga μέχρι και Παπαθανασίου. Οι μουσικές τους επιρροές άλλωστε -και μόνο να τις διαβάσει κανείς τρελένεται- αγγίζουν όλο το φάσμα της μουσικής, δεδομένο άλλωστε που φαίνεται και στο υλικό τους και ήταν η βασική αιτία που τους έκανε μοναδικούς.

Μετά από δύο encore και μιάμιση ώρα στο τρελοκομείο, όσοι μείναμε είδαμε τους Unkle, οι οποίοι βέβαια μετά από FNM δεν θα μπορούσαν να πουν και πολλά, αλλά τουλάχιστον η μουσική τους και ενδιαφέρουσα ήταν και ταίριαζε με την ώρα. Τα φωνητικά-κονσέρβα πολύ με χάλασαν όμως… Η κούραση, το γεγονός ότι δεν ακούγαμε κάτι καινούριο και οι θυμισές των FNM νίκησαν τα όχι πρωτότυπα τελικά θέματα του «Θείου» και έτσι αριβάραμε για άλλα λιμάνια…

Κλείνω το αραβούργημά μου με δύο διαφορετικά βίντεο, από δύο διαφορετικές εποχές και τον ίδιο θεό-τρελό ως πρωταγωνιστή… Γεια μας!!!